‘Ik ga sterven’, was een gedachte die eigenlijk nooit eerder bewust bij me was opgekomen. Het leven houdt me nog veel te veel bezig. Zeker als je bijna een dagtaak hebt aan het leiden van een bedrijf en ook nog bezig bent als ghostwriter. Ik had geen tijd om erbij stil te staan totdat de woorden Corona en Covid19 ieder nieuwsbericht begonnen te domineren. Dat was de katalysator van mijn morbide gedachte en die kwam als een bliksemschicht bij me binnen. Na mijn diensttijd heb ik eigenlijk nooit meer gehoor hoeven te geven aan het woord ‘verplicht’, maar nu wordt zelfs mijn vrijheid van fysiek contact en verplaatsing aangetast. Pas nu werd ik mij ervan bewust dat ik iets ging ervaren wat me nooit eerder was overkomen en hoe slapend de begrippen ‘vrijheid’ en ‘angst’ bij mij zijn geweest.
Bewustwording
Op basis van deze bewustwording zag ik mij gedwongen in actie te komen om negatieve gedachten om te zetten in positievere zaken. Helaas is dat niet zo eenvoudig als ik dacht. De kreet van Cruyff kwam bij me boven: ‘Ieder nadeel heb zijn voordeel’, (In 2018 claimde van Hanegem dat die van hem was.) maar in het begin van de crisis hoopten alleen de nadelen daarvan zich in mijn gedachten op:
- Mijn pasgeboren kleinkind niet in m’n armen kunnen houden.
- Geen vrienden en familieleden een knuffel kunnen geven.
- Geen handen meer kunnen schudden.
- Op een abnormale afstand met elkaar praten.
- Geen dingen zomaar aanraken; zelfs niet je gezicht!
Van al die dingen zou je wel eens het virus kunnen oplopen of overdragen en met een beetje pech, gezien mijn 73 lentes en hartconditie, behoor ik voordat ik het weet misschien ook wel tot de afgeschreven generatie.
We zijn aanrakers
Dat de homo sapiens een sociaal dier is, is wel bekend. Maar, dat fysiek contact daarin een zo dominante rol zou spelen, drong nu pas tot me door. Toegegeven, een beetje laat, maar beter laat dan nooit! Als halve Spanjaard (Ik ben met een Spaanse schone getrouwd), ben ik inmiddels gedachteloos gewend Jan Rap en zijn maat een stevige knuffel of zoen op de wangen te geven. Of het nu om familie gaat, vrienden of gewoon de ober, kok en eigenaar van het hotel waar ik kort voor de crisis nog was, maakte me niets uit. Ik ben daarin beslist niet alleen wat we zijn allemaal, in meer of mindere mate ‘aanrakers’.
Ik denk dat het gemis aan fysiek contact het zwaarste aspect van de Coronacrisis voor ieder mens is, waar die zich ook bevindt. In een ziekenhuis, op het werk, in de gevangenis, op straat, in restaurant, bar of museum, tijdens een diner bij vrienden of een bezoek aan winkels. Als deze crisis te lang gaat duren, zullen er mensen zijn die de fysieke gevangenis niet langer kunnen verdragen en dan maar het (levens)gevaar voor lief gaan nemen. Het mooie weer rond de Pasen wordt al met angst en vrezen tegemoet gezien door de mensen die met de bestrijding van het virus bezig zijn. Misschien hoor ik straks ook wel bij die sufferds, maar ik ga mijn best doen me aan de regels te houden en zo lang mogelijk gul proberen te zijn met het uitdelen van digitale knuffels en kussen!
Schrijf je frustraties van je af!
Gelukkig heb ik een fijne uitlaatklep en dat is schrijven en vloggen. Daarvoor had ik de laatste tijd onvoldoende tijd en daarmee kan ik mij nu tijdens de lockdown weer eens lekker uitleven. Had jij, als lezer van dit artikel, ook al eerder een boek willen schrijven, een blog of je biografie? Dan is nu de tijd om actie te ondernemen. Weet je niet hoe te beginnen? Ook daar heb ik een suggestie voor. Klik hier voor meer informatie!
