Natuurlijke pijnbestrijding door schrijven
Het wegstoppen van emoties en trauma’s heeft vaak onverwachte gevolgen voor je lichaam. Uit onderzoek* blijkt dat onderdrukte gevoelens kunnen leiden tot chronische pijnklachten, zonder dat daar een duidelijke lichamelijke oorzaak voor te vinden is.
Wanneer je pijn hebt die langer dan zes weken duurt of steeds terugkeert, kan dit komen doordat je hersenen onbewust signalen afgeven die de pijn in stand houden. Dit gebeurt vooral bij mensen die moeite hebben hun emoties te uiten of die veel stress ervaren.
Er is hoop
Het goede nieuws is dat je hier zelf iets aan kunt doen. Door je gedachten en gevoelens op papier te zetten, help je je hersenen om onderdrukte emoties te verwerken. Dit kan leiden tot vermindering of zelfs verdwijning van de pijn.
Hoe werkt dit precies? Je hersenen zijn voortdurend bezig om je te beschermen tegen emotionele pijn. Als bepaalde gevoelens te bedreigend zijn, leidt je brein de aandacht af door lichamelijke pijn te veroorzaken. Door deze gevoelens bewust onder ogen te zien en op te schrijven, vermindert de noodzaak voor je hersenen om deze afleiding te creëren.
Het schrijven hoeft niet perfect te zijn. Het gaat erom dat je eerlijk bent tegen jezelf over wat je voelt en denkt. Schrijf over gebeurtenissen die je hebben geraakt, over woede die je niet durfde te uiten of over verdriet dat je hebt weggestopt. Je hoeft er in eerste instantie echt geen boek van te maken als je dat niet ziet zitten. Wat goed helpt is dat je iemand of iets, een gebeurtenis, die het onderwerp was van je woede, stress of trauma was, een brief schrijft. Spreek ook gebeurtenissen of gedachten aan alsof het een persoon is en neem geen blad voor je mond; schrijf de ellende van je af en, als dat klaar is, kun je altijd besluiten die brief te verbranden als je dat wilt.
Veel mensen merken al na enkele weken verschil. De pijn neemt af naarmate ze meer schrijven over hun emoties. Ook voelen ze zich mentaal sterker omdat ze beter begrijpen waar hun klachten vandaan komen.
Begin klein, bijvoorbeeld met tien minuten per dag. Kies een rustig moment waarop je ongestoord kunt schrijven. Oordeel niet over wat er op papier komt – alle gevoelens zijn goed. Het belangrijkste is dat je ze erkent en uit.
Het belangrijkste is dat je weet dat er hoop is. De pijn zit niet ’tussen je oren’ – hij is echt. Maar door je emoties onder ogen te zien en op te schrijven, kun je je hersenen helpen om het pijnsignaal los te laten.
Het werkt!
Ik zou dit niet schrijven als ik niet persoonlijk gebruik maak van deze manier van pijnreductie.
Rond mijn dertigste begon ik in toenemende mate last te krijgen van lage rugpijn. Pillen, fysiotherapie en spuiten hielpen niet echt en pas na vijf jaar sukkelen kreeg ik van een orthopedisch chirurg te horen dat ik een vergroeiing van mijn wervelkolom had; aangeboren, constateerde hij. Nee, opereren was geen optie zonder risico van een verlamming op te lopen, dus leerde ik met de pijn te leven.
Het gekke was dat de pijn opkwam en soms plotseling weer verdween. Er waren momenten dat mijn huisarts dacht dat ik RSI had, vroeger werd dat ook wel een muisarm genoemd. Ja duh, logisch als je als schrijver de hele dag toetsen aan het indrukken bent en met je muis zit te spelen. Dus, een ergonomische muis aangeschaft.
Het hielp … en dan weer niet. Terugkerende knallende hoofdpijn, altijd op dezelfde plek, deed het ergste vermoeden maar nee, geen fysiek mankement zichtbaar.
Aha-erlebnis
Tijdens een zoektocht op het internet kwam ik een Google Talk tegen van een neuroloog die het over pijn had. Waar pijn vandaan komt, de rol van pijn op je welzijn, wat je hersenen daarmee te maken hebben en … wat je eraan kunt doen.
Op basis van zijn uitleg begon er een lichtje bij me te branden. Toegegeven, een beetje laat maar beter dat dan nooit.
Mijn dagboeken raadplegend, en ik heb daarvan een flinke stapel, viel me op dat mijn eerste melding van rugpijn samenviel met het starten van mijn eigen trainingsbureau. Toeval? Ik las dat ik toen bol stond van de stress en een poos me zorgen maakte over de financiën. Tja, dat krijg je met het moeten betalen van een hypotheek en twee opgroeiende kinderen die, zoals velen weten, niet goedkoop zijn.
Ik kreeg vaak last van maagpijn vlak voor het moment dat ik een spreekbeurt moest verzorgen voor soms grote groepen ondernemers. Het gekke was dat, zodra ik daarmee begon, de maagpijn verdween. Ook kwam ik tot de conclusie dat mijn terugkerende hoofdpijn iets te maken had met een stresssituatie die ik ervoer.
Op mijn 65ste liep ik met een zware rugzak 860 km langs de Camino de Santiago. In de beginfase voelde ik wel spierpijn, maar geen rugpijn. Alleen, toen ik op een voor mij saai traject van 150 km liep, de Meseta, werd ik geplaagd door veel onverwerkte privésituaties en kreeg ik veel last van PHPD, pijntjes hier, pijntjes daar, die ik niet kon terugbrengen tot mijn wandeltocht. Bij aankomst in Santiago waren de pijntjes totaal verdwenen. Ik had mijn hoofd volkomen leeggemaakt van stressoproepende situaties door mijn werk, privésituaties of andere zorgen. Ik schreef daarna alles weg in mijn boek ‘Een blind paard kan niet fout lopen.’
Dus, als je dagboeken hebt, lees die nog eens door en als je ze niet hebt, begin er dan eens mee en schrijf de pijn uit je brein!
